پس از افزایش تعرفه واردات فولاد از ترکیه به امریکا تحت تاثیر تنش های سیاسی، پیشنهادات فروشندگان ترک عملا جایگاه خود را در بازار از دست دادند و قراردادهای بسته شده یکی پس از دیگری منحل شدند.

خریداران امریکایی حالا نگران محموله های در حال حمل در دریا بوده و مطمئن نیستند که بتوانند آنها را تخلیه نمایند. در غیاب فروشندگان ترک، دیگر منابع بسیار علاقه مند به در اختیار گرفتن سهمی از بازار ایالات متحده هستند.

با این حال، بسیاری از این کشورها تحت تاثیر تعرفه ۲۵ درصدی بند ۲۳۲ قرار دارند که پیشنهادات از سوی این کشورها را در قیاس با قیمتهای داخلی غیر رقابتی نموده است. تنها منبعی که تحت تعرفه ۲۵ درصدی واردات قرار ندارد برزیل می باشد که واشنگتن برای واردات از این کشور سهمیه بالغ بر ۷۰ درصد واردات ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷ را تعیین نموده است.

این مقدار در حدود ۱۵۱ هزار و ۱۰۴ تن می باشد که برزیل تا کنون ۱۵۰ هزار و ۹۶۷ تن آن را استفاده نموده است. حالا این امکان وجود دارد که کشورهای مکزیک و کانادا با رسیدن به توافقی با امریکا در خصوص پیمان نفتا بتوانند منابع بعدی تامین نیاز میلگرد ایالات متحده باشند.

همچنین پیشرفت مذاکرات ممکن است مجالی را برای گرفتن سهمی در بازار امریکا در اختیار تامین کنندگان اروپایی قرار دهد. آنچه مسلم است اینکه تولیدکنندگان داخلی در حال حاضر بیشتری سهم بازار را در اختیار داشته و قادر به افزایش قیمتهای خود تا سطح رسیدن به تاثیر تعرفه ها می باشند. پیشنهادات فولادسازان داخلی در حال حاضر ۸۸۰ دلار/تن تحویل درب کارخانه می باشد که بالاترین رقم طی چندسال اخیر می باشد.